Einepikefel - nochris

Trije jier lyn skreau ik ûndersteande kollum foar de webside fan de knkb. Ik bin net in minske fan helden en ferearing, mar doe 't Hy werom kaam, feroare dat. Doe hie ik it einepikefel tsjûk op 'e earms. Hjoed wer. Ik sit thús en byt my gatten yn 'e hûd foar de radio. Aanst nei Ljouwert. Efkes wat oars oan 'e kop. Mar yn 'e efterholle mar ien ding: baarn, Cornelis, brûs, bûts en slaan ta!

Einepikefel (skreaun 9 maaie 2011)

Guon dagen moast in minske harsels opsplitse kinne. De iene helte by de baas op it bedriuw, de oare helte by it keatsen. Ik wurkje ien wykein yn’e moanne en dit wykein wie ik wer yn’e prizen. Meastentiids lis ik dêr net wekker fan. Ik kin dan net nei it keatsen, mar och, mei dy yntreeprizen fan tsjintwurdich bliuw ik wol gauris thús. Twa kear yn it wykein in euro as tsien deltelle en der binne wer 20 euro’s op stap. En dan ha’k noch net iens kofje hant. Mar affijn, snein dus net, want ik moast wurkje.

Ik miende ek net dat der folle te rêden wie: haadklasse yn Frjentsjer, de earste frije formaasje fan dit jier, mar meastentiids gjin grut spektakel, dat ik hie alhiel gjin hertsear. Mar dat wie sneintemoarn om acht oere. It wie mar justjes twa oeren letter, dat ik dêr al hiel oars oer tocht. Ik krige in sms-ke: “ferskil moat der bliuwe, mar dit ferskil is wol hiel grut. Achteruit, achteruit, achteruit”. Kriptysk, ik jou it ta, mar by my giene alle alarmbellen fuortynienen ôf. Bliksem, hjoed keatst Er wer. Foar it earst op in wedstryd sûnt septimber 2006. Dy iene, jonge, Kening Keatser (mei grutte letters). Dy iene, dy’t, nei’t ik destiids miende, De Brand nei de kroan stekke koe. Hy stie der wer. Yn Menaam, by de senioaren frije formaasje. Kelderdivysje foar ien mei syn prizekast, topnivo foar ien mei syn eftergrûn. Hy keatste. En ik wie oan it wurk.

Ik wist wol dat er meidwaan soe, mar ik ferwachte der net folle fan. Ek al wist ik, dat er allinnich meidwaan soe, as er goed genôch wie om te winnen. Mar dochs, sa’n rare blessuere en dan wer keatse? Nee, ik hie der net folle fidúsje yn.

Mar dêr wie dat sms-ke. “Achteruit!” Dat iene wurd dindere fan myn tillefoanskermke ôf. Net folle letter wer in berjochtsje: “tsjinstanner skelt: dit is net normaal, dy smearlap is noch gewoan haadklasser.”

 It iene sms-ke nei it oare komt binnen. Ik lês hoe’t hy de iene nei de oare bal oer de boppe reaget. Ik lês hoe’t hy mei syn maten de earste omloop wint. Dan lês ik dat er yn’e twadde omloop ek noch opslaan sil. Dát berjocht lês ik twa kear. Ópslaan? De peut sil nei ien omloop dochs wol op wêze? Hy hat ommers omtrint fiif jier stil stien? It einepikefel strûpt my oan’e skouders ta. Ik flok súntsjes, mar fei ek temûk by de eagen lâns. Hjir hie ik by wêze wollen. Ik hie dit sjen wollen, belibje wollen. Wér in berjocht: no slacht er foar bêst op. En wer in pear partijen mei mar ien tsjinearst ôfraffele. Wilens flean ik grammitich mei de taksi troch Harns. Wurkje op dizze histoaryske dei, hoe bestiet it.

Ein fan’e middei in lêste berjocht: “kinst dy deljaan hear, hy stiet yn’e krânse.”

Ik ha it net sjoen, allinnich mar lêzen op myn mobyltsje. Der wiene mar in hantsjefol minsken. Wisten se wat der geande wie, of meitsje ik de mythe yn myn holle folle grutter as dat er ea wêze kin?

Ik jou my del. Sil wol moatte, ik kin der dochs net mear hinne, soe sels noch te let komme foar de priisútrikking. Mar och, it wie ommers mar senioaren frije formaasje? Yn wêzen stelt it gjin hout foar, dochs? Mar hy, dy iene, âld Kening Keatser, wie der by. Hy woe witte, wêr’t er stie. No wit er it. Hy kin it noch en hy is noch gjin tritich. Cornelis Terpstra. Soe er….?